ქება ქართველთა და ქართველთა ენისა

ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი

მეორედ მოსვლის ჟამს გაბრწყინებაზე ორიენტირებული და ამ თვალსაზრისით მესიანისტური ხასიათის სასულიერო ლექსი, რომლის დედაარსია ქართველი ერის ღვთიური გაბრწყინება, სავარაუდოდ, დაწერილია IX საუკუნეში; შესაბამისად, "ქებაის" ავტორი არ არის იოვანე-ზოსიმე; ავტორი უცნობია.

უდავოა, რომ "ქება~ს" ჩვენამდე მოღწევაში დიდია ბერ იოვანე-ზოსიმეს როლი; მისი ამქვეყნიური ცხოვრება იყო განუწყვეტელი ლოცვა ქართველი ერისათვის; ამ თვალსაზრისის დამმოწმებელია მისი ერთ-ერთი ანდერძი, რომელიც დართულია 983 წლის ხელნაწერზე:

"ქრისტე, შეიწყალე მიქაელ და მიქაელ, გაბრიელ, კვირიკე, გიორგი, იოვანე-ზოსიმე და ყოველნი ძმანი ქრისტეანენი და უფრო~ს ყოველთასა ყოველნი ქართუელნი".

თანამედროვე პუნქტუაციური ნორმების გათვალისწინებით, ვფიქრობ, "ქებაის"   ტექსტი ასე უნდა წარმოჩინდეს:

დამარხულ არს ენაი ქართული დღემდე მეორედ მოსლვისა მისისა საწამებელად, რაითა ყოველსა ენასა ღმერთმან ამხილოს ამით ენითა.

და ესე ენაი მძინარე არს დღესამომდე და სახარებასა შინა ამას ენასა ლაზარე ჰრქვიან.

და ახალმან ნინო მოაქცია და ჰელენე დედოფალმან, ესე არიან ორნი დანი ვითარცა მარიამ და მართაი.

და მეგობრობა~ ამისთვის, თქუა რამეთუ ყოველი საიდუმლო~ ამას ენასა შინა დამარხულ არს.

და ოთხისა დღისა მკუდარი ამისთვის, თქუა დავით წინაისწარმეტყუელმან, რამეთუ „"წელი ათასი ვითარცა ერთი დღეი".

და სახარებასა შინა ქართულსა, თავსა ხოლო მათYსსა, წერილი ზის, რომელ ასოი არს და იტყAს ყოვლად ოთხ ათასსა მარაგსა, და ესე არს ოთხი დღეი;

და ოთხისა დღისა მკუდარი ამისთAს, მის თანავე დაფლული სიკუდილითა ნათლისღებისა მისისაითა.

და ესე ენაი შემკული და კურთხეული სახელითა უფლისა~თა, მდაბალი და დაწუნებული, მოელის დღესა მას მეორედ მოსლვასა უფლისასა.

და სასწაულად ესე აქუს ოთხმეოც და ათოთხმეტი წელი უმეტეის სხუათა ენათა ქრისტვის მოსლვითგან ვიდრე დღესამომდე.

და ესე ყოველი, რომელი წერილ არს, მოწამედ წარმოგითხარ ესე წილი ანბანისაი.

"ქებაის" ტექსტის ანალიზი:

პეტერბურგის (რუსეთის) ეროვნული ბიბლიოთეკის ხელნაწერთა ფონდის ბერძნულ კოლექციაში დაცული (შიფრი: Gრ.VII,6რ) სინური მრავალთავის სარჩევში ბოლო პარაგრაფი ასე იკითხება: "შესხმაი საბაისი და საბაწმინდისაი და ქართველთაი და ქართველთა ენისაი". ვფიქრობთ, პარაგრაფის პირველი ნახევარი არის "შესხმა" (ქება, ხოტბა) საბასი და საბაწმინდისა, ხოლო მეორე ნახევარია: "შესხმაი ქართველთაი და ქართველთა ენისა~"; შესაბამისად, ჩვენი აზრით, ტექსტი ასე უნდა გავიაზროთ:

დამარხულ არს ენა~ ქართული დღემდე მეორედ მოსლვისა მისისა საწამებელად, რაითა ყოველსა ენასა ღმერთმან ამხილოს ამით ენითა.

მეორედ მოსვლის დღემდე ქართული ენა შენახული იქნება (იარსებებს), ვინაიდან ამ ენით უფალმა სხვა ერებს (ენებს)უნდა ამცნოს ჭეშმარიტება და განაწესოს (ამხილოს) ისინი...

და ესე ენა~ მძინარე არს დღესამომდე და სახარებასა შინა ამას ენასა ლაზარე ჰრქვიან.

ეს ენა დღემდე (დიდი ალბათობით: საქართველოში სახელმწიფო რელიგიად ქრისტიანობის გამოცხადებამდე) იყო მძინარე და სახარებაში მისი სახე-სიმბოლოა ლაზარე - ქრისტეს მეგობარი. 

და ახალმან ნინო მოაქცია და ჰელენე დედოფალმან, ესე არიან ორნი დანი ვითარცა მარიამ და მართაი.

ქართველი ერი (ქართული ენა) უფლის სიტყვისკენ მოაქციეს წმინდა ნინომ და ელენე დედოფალმა; ესენი არიან ორნი დანი (შდრ. "მოქცევაი ქართლისაი: თანასწორნი დანი), ვითარცა მარიამ და მართაი .

და მეგობრობაი ამისთვის, თქუა რამეთუ ყოველი საიდუმლოი ამას ენასა შინა დამარხულ არს.

ლაზარესა და ქართველთა (ქართული ენის) სიახლოვე იმიტომ ითქვა, რომ, ლაზარეს მსგავსად, ქართველ ერში (ქართულ ენაში) დავანებულია დაფლვით ნათლისღების, აღდგომისა და განახლების (გაცხადების) საიდუმლო.

და ოთხისა დღისა მკუდარი ამისთAს, თქუა დავით წინაისწარმეტყუელმან, რამეთუ „"წელი ათასი ვითარცა ერთი დღY".

ლაზარესავით ოთხი დღის მკვდარი იმიტომ, რომ წინასწარმეტყველი ამბობს, "წელი ათასი ვითარცა ერთი დღY", შდრ.: ლაზარე მე-4 დღეს აღსდგა, ხოლო ქართველი ერი ქრისტეს ნათელს ეზიარა მაშინ, როცა ის თავისი არსებობის IV ათასწლეულში იყო: ბაბილონის გოდოლიდან - ერების გაჩენიდან  - საქართველოში ქრისტიანობის დამკვიდრებამდე 4 000 წელია.

და სახარებასა შინა ქართულსა, თავსა ხოლო მათYსსა, წერილი ზის, რომელ ასო~ არს და იტყAს ყოვლად ოთხ ათასსა მარაგსა, და ესე არს ოთხი დღეი;

ქართულენოვანი სახარება იწყება "წ" ასოთი (გრაფემით), რომლის რიცხვითი მნიშვნელობაა 4000. სახარების პირველი ასო სიმბოლურად მიუთითებს ქართველი ერის (ქართული ენის) 4000-წლოვან ქრისტიანობამდელ ისტორიას, როგორც ლაზარეს დაფლულობის 4 დღეს.

და ოთხისა დღისა მკუდარი ამისთAს, მის თანავე დაფლული სიკუდილითა ნათლისღებისა მისისა~თა.

ოთხი დღის მკვდარი ანუ 4000-წლიანი ქრისტიანობამდელი დაფლული არსებობა (შენახულობა) ტოლფასია სიკვდილით ნათლისღებისა (შდრ.: "დაფლულობით" ლაზარეს ნათლისღება).

და ესე ენაი შემკული და კურთხეული სახელითა უფლისაითა, მდაბალი და დაწუნებული, მოელის დღესა მას მეორედ მოსლვასა უფლისასა.

ქართველი ერი (ქართული ენა) მშვენიერი, უფლისგან დალოცვილი, თავმდაბალი და ღვთისმოყვარე (მარხული - ამქვეყნიური ხორციელი პატივისგან შორს მყოფი) სიხარულით მოელის უფლის მეორედ მოსვლას.

და სასწაულად ესე აქუს ოთხმეოც და ათოთხმეტი წელი უმეტYს სხუათა ენათა ქრისტYს მოსლვითგან ვიდრე დღესამომდე.

ქრისტეს დაბადებიდან დღემდე (საგალობლის დაწერამდე) ქართველი ერის (ქართული ენის) სხვა ერებთან  (ენებთან) უპირატესობის ნიშანია 94 წელი: ქრისტეს დაბადებიდან 94 წლის შემდეგ დაიწერა იოვანეს გამოცხადება  რომელშიც აღწერილია მეორედ მოსვლა; სხვა ხალხებთან შედარებით ქართველი ერის უპირატესობა გაცხადდება სწორედ მეორედ მოსვლის ჟამს.

და ესე ყოველი, რომელი წერილ არს, მოწამედ წარმოგითხარ ესე წილი ანბანისა~.

ყოველივე ზემოთქმულის ჭეშმარიტებას ამოწმებს (ადასტურებს) ქართული ანბანის ასონიშანი წ (რომელიც ნიშნავს 4 000 წელს და რომლითაც იწყება მათეს სახარება).

ვრცლად იხ:

ზ. გამსახურდია, ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი:

http://www.amsi.ge/istoria/zg/qebai_da_didebai.html;

ქებაი და დიდებაი ქართულისა ენისაი, თბ., 2000 (შემდგენელ-რედაქტორი ტ. ფუტკარაძე):

http://www.scribd.com/doc/69574791/Putkaradze-Kebai-Da-Didebai-Kartulisa-Enisai